Zauriak egiten ditugu maiz, baldarkeria eta istripuen eraginez gehienetan. Tirita eta medikamentuekin, ez bada ebakuntza bidez, baina sendatu egiten gara medikuen eskuetan. Zauria orbaindu ahala, ordea, ahaztu egiten dugu, eta hurrengora arte, hurrengo istripura arte…

Zauriak egiten dizkiogu elkarri maitasunean oinarrituta eraiki ziren harremanetan; zauri sendaezinak gehienetan, betierekoak. Zainak odolez bor-bor izan genituen bikoteak, edo oraindik ere bietako batek horrela daudela uste duenean, orduan, orduan harremanaren alde bakarreko etenak sortutako urratuek eragiten dute zauririk sakonena, mingarriena.

Min hori ez da estatikoa, ez konstantea, min horrek dantza makabro etengabean sastatzen dizkizu tripak iltzez eginiko bola herdoildua biraka balebil bezala, bira bakoitzean sabel paretak ebakitzen… zauria zauriaren gainetik zornatu arte.

Ez dago medikurik zorne hori etengo duenik ez zauria orbainduko dizunik. Norberak behar du izan sendagaia, zauri eta sendagai, ingurukoen babesarekin, baita, zergatik ez, jada gehienon bizitzatan naturaltasunez onartu ditugun psikologoen laguntzarekin.

Bide luzea hasten da, baina ibili beharrekoa. Izan ere, min horrek baditu hainbat aurpegi: zer eta zergatik gertatu den ulertu ezinarena, zalantzez eta galderez lehertzen ari denarena, onartu egin beharrarena, alboetara begiratu eta hutsunea, hotza eta bertigoa… ahul, hauskor.

Zauria eramaten ikasi egin behar da, dolua egin, onartu eta betiko zurekin kargatu bizkarrean itsatsitako motxila lez. Uste baino zama arinagoa irudituko zaizu. Une horretan irribarrea aterako zaizu.

Motxila eramatea onartu aurretik hutsunea betetzeko ariketa presazkoak egiten ditu askok, edonola, edonorekin, baina nago soilik une horretan, motxilaren pisua sentitzen duzunean eta gertatutakoa ongi barneratua duzunean, zaudela prest hurrengo harremanarekin asmatzeko. •