Finalisten zortzikoari begira, final ederra geratu da.

Bai, berritasunez betea. Bi partaide berri izango ditu eta hori beti da pozgarria. Pena pixka bat ere badut, Josu Sanjurjo sekulako bertsolaria da eta kanpoan geratu da. Baina horrela da txapelketa, batzuk barruan daudelako pozik eta kanpoan geratu direnengatik, pena.

Aurrenekoz hiru emakume.

Bai, hala da. 24 bertsolarik parte hartu dugu txapelketan, horietatik sei emakumeak. Eta sei horietatik hiru, erdia, finalera. Horrek asko esaten du autoexijentziaz eta parte hartzen dugun emakumeen profilaz. Oso pozik nago finalean hiru gaudelako, baina igual falta da txapelketetan beste emakume profil baten parte hartzea. Kontent nago emakume gehiago gaudelako eta gazteagoak ere badaudelako, baina zer pentsa ematen du. Lehiaketaren parametro horietan gutxiengoa gara, ez dakit autoexijentzia edo kanpo exijentzia den, baina zerbait bada. Maila guztietako bertsolariak behar ditugu.

Txapelketan, lehen bi saioak astebeteko buruan jokatu behar izan dituzu.

Bai, hori zaila egin zait. Ez dut atsedenik izan fasetik fasera. Lehen saioarekin oso gustura aritu nintzen, baina poto egin nuen. Bigarren saiora indarrez iritsi nintzen eta pasatu nuen. Finalean nago eta kito. Egia da une honetan edozein gera daitekeela finaletik kanpo, maila handia dagoelako Nafarroan. Eta hori pozgarria da.

Zu bertsotan entzunda ematen du etengabe saiatzen zarela josturak bilatzen gaiei, talaia propioa eraikitzen.

Saiatzen naiz ofizioetan pertsonaiatik kantatzen, zer esan dezakeen pentsatzen, kontraesanak bilatzen, gai baten atzean zer gehiago dagoen topatzen... Ahalik zorrotzen aritzen saiatzen naiz. Eta bakarkako lanetan nire gaiak ateratzen saiatzen naiz, nik entzungo nituzkeenak, interesatzen zaizkidanak. Horretan saiatzen naiz. Batzuetan txapelketak homogeneizazio bat dakar sortzaile bezala; oso egitura zehatzak eskatzen dira, borobiltasun handiko hiru kolpe... Nire saiakera da horretan sartzea, baina, era berean, plazan kantatuko nukeen horretara gerturatzea.

2021ean txapela jantzi zenuen, final perfektua eginda. Ez dakit zama izan den edo hegoak.

Uste dut lehen urtean pisua izan zela, espero gabeko txapela izan zelako. Baina gerora hegoak izan dira, aukera pila bat zabaldu dizkidalako txapel horrek. Plaza asko eman dizkit eta oso eskertuta nago. 22 urte nituenetik final guztietan “kasik” sartzen nintzen, beti bederatzigarren edo hamargarren. Niretzat oso frustragarria izan zen finalera sartu bitarteko tartea, “ia-ia” luze batean sartuta egon nintzelako. Finalera sartzea bera eta geroko bide guztia opari bat izan da niretzat.

Eta aurten, zer?

Aurten txapelerako aukerak oso zabalik daudela iruditzen zait, bertsolari asko gaudela aukerekin eta detaileetan erabaki daitekeela finala. Oso final zabala ikusten dut. Bertsozalearentzat oso interesgarria da eta espero dut horrek maila handiko saioa ekartzea, lehiatu nahi dugun horretan denok guretik eskaintzea. Lehiatzera joan nahi dut, baina horrek itsutu gabe. Nire burua traizionatu gabe egin nahiko nuke bertsotan, ahal badut nik nahi dudana esanez.

Nafarroa Arenan.

Handira jotzeko apustu bat da elkartearen aldetik eta guri badagokigu horri tamaina hartzea. Ilusio berezia egiten dit. Niretzat metafora bat da tokietara iristea; Euskal Herriko Txapelketan igual ez zara finalera iristen, baina, begira, beste bide batzuetatik iristen zara. Bertsotan agian ez zara iristen tokietara lehenengoan, baina zirrikituetatik ere irits zaitezke.