Bizitzea munduan gutxien egiten den gauza dela erran zuen Oscar Wildek, jende gehiena existitu egiten delako sinpleki. Hala ere, zeinek ez du bizia bor-bor sentitu edertasuna behatzean, lehenbiziko aldia balitz bezala, edo bertze pertsona batekin intimoki konektatzean, sormena berez ateratzean, zerbait ulertzean, aske eta konfiantzan adieraztean... Monica Cavallek “El Coraje de Ser” liburuan dioenez, une horietan, bilatu gabe, gure buruarekin osoki bat egiten dugu eta bertzeekin eta errealitatearekin elkartuak sentitzen gara. Momentu horietan, existitzeaz haragoko bizia nolakoa izan daitekeen sumatzen ahal dugu.

Halako uneak espero ez ditugunean bizitzen ahal ditugu, baina horretarako tartea hartu behar dugu. Adibidez, goizean jaikitzean gustuko testu bat irakurriz, zeruan gertatzen diren mugimenduei begiratuz, mendi buelta bat emanez edo meditatuz. Norbaitekin solasean ere gerta daiteke. Demagun, ile-apaindegian, ongizaterako hagitz garrantzitsua den leku horretan.

Ile lisoa duenak kizkurra izan nahi luke, ondulatua duenak lisoa eta horia duenak beltza. Fina duenak lodia, anitz duenak gutxiago, gutxi duenak gehiago eta lodia duenak fina. Baina, azkenekoan ile-apaintzaileak azaldu zidanez, bakoitzak beretzat hoberena den ilea dugu. Onura ateratzen jakitea da kontua. Adibide bat eman zidan: zuk lore bati begiratzen diozunean ez zara hasten argiegia den, ilunegia den, txikiegia den edo lodiegia den pentsatzen, ederra da bere horretan, den bezala, eta kito. Gure buruarekin eta bertze pertsonekin berdina eginen bagenu, zein ezberdin ikusiko ginatekeen, ezta?

Ez gaude konforme gure gorputzarekin, beti topatzen dugu zerbait hobetzeko, baina gure gorputza ibilbide bat da eta ematen digun guztia eskertu behar genioke. Egunerokoan, inportantea dena ahanzten dugu batzuetan. Horregatik joaten naiz gustura ile-apaindegira; berriz oroitzeko. •