NAIZ

Aneto, Pirinioetako mendirik garaiena, lehenbizikoz igo zen 1842an

1842ko uztailaren 20an, Anetoko gailurra zapaldu zuten lehen aldiz. Albert de Franqueville botanikari normandiarrarekin batera, Platon de Tchihatcheff militar errusiarrak gidatu zuen espedizioa. Euren bidelagun lau gidari okzitaniar izan zituzten.

Aneto mendia, 1981. urtean.
Aneto mendia, 1981. urtean. (LBM1948 | WIKIMEDIA COMMONS)

1842ko uztailaren 20an, historian lehen aldiz, Aneto mendia konkistatu zen, Pirinioetako mendirik garaiena. Urteetan zehar ahalegin desberdinak egin ziren. Glaziar berriak ibiliz eta lepo berriak zeharkatuz... ahaleginak eta bi egin zituzten denek, baina batek ere ez zuen lortzen gailurrera iristea.

Platon de Tchihatcheffek, antzinako ofizial errusiarrak, Pirinioetako mendi mitikoetara zenbait igoera egitea erabaki zuen arte: Midi, Vignemal, Monte Perdido eta Aneto. Ez zen erraza izan berarekin joan nahi zuten gidariak aurkitzea Luchonen, inork ez baitzuen Barrauren zorte bera izan nahi, urte batzuk lehenago Maladetan igoera huts batean hil zen gidariarena.

Udako denboraldiaren erdian, baina, berarekin joango zen taldea biltzea lortu zuen. Albert de Franqueville botanikari normandiarrak, bi gidarik (Pierre Sanio eta Jean Sors, "Argarot" ezizenez ezaguna) eta tokiko bi ehiztarik (Bernard Arrazau eta Pierre Redonnet) osatzen zuten. 1842ko uztailaren 18an abiatu ziren guztiak mendira.

Bidean Benasceko mendatea zeharkatu zuten, Leon Dufourrek eta Henri Reboulek urte batzuk lehenago egin zuten bezala. Alabaina, baina ez zuten horien akatsa errepikatu eta Maladetako Renclusara abiatu ziren. Bertara iritsitakoan, hego-mendebaldera jo zuten Albako arraila zeharkatzeko, eta handik Cregüeñako iboia ikusi eta Coronasera igaro ziren. Mendia inguratuz, Anetoren ipar aldeko arrapala izoztuak saihestu nahi zituzten.

Bi eguneko bidearen ondoren, Coronas iboira ailegatu ziren, aurretik inor egon ez zen tokitik oso gertu. Coronaseko lepoan, gailurrera iritsi aurretik, izotzezko arrapala handia geratzen zitzaien oraindik, eta arrapala hori saihesten saiatu ziren gailurretik igota.

Gailurraren atarira iritsitakoan, lainoak gailurra ikusteko aukera eman zien. Oraindik ez ziren iritsi, ordea, gailurretik bereizten zituen azken zailtasun bat geratzen baitzitzaien, gailur horizontaleko tarte estu eta zorabiagarri bat: Mahomako zubia, Franquevillek berak bataiatu zuena. Hura gainditu ondoren, pirineismoaren kapitulu garrantzitsu bat itxi zen: lehen aldiz Anetoko gailurra koroatu zuten.