Gure presentziak berezi egiten ditu momenturik arruntenak: paseatzea, eguneroko lana, liburu baten pasarte bat irakurtzea edo haurrekin jostatzea. Une horietan ez gara esperientzia horren kontra ari, ezta ekintza hori erabiltzen ere emaitza bat lortzeko. Gure buruarekin horrela bat egiten dugunean, oraina luzatu, hobetu, berritu eta sakondu egiten da. Ekintzen edukia berbera da, gauza bat aldatzen da bakarrik: nondik egiten ditugun. “Nondik” hori aldatzen denean, guztia aldatzen da.

Monica Cavalle filosofoak dioenez, poztasuna baldintzarik gabea dela frogatzen du horrek. Pozik egon gaitezke motiborik gabe, eta edozer izan daiteke pozteko arrazoi. Sarri, kontent egoteko baldintzen bilaketan itsutzen gara, ordea, gauzak nondik egiten ari garen atzenduta. Gainera, gure gogoa aitzinera eta gibelera doa etengabe, oroituz eta aurrea hartuz, bilatuz adina ihes eginez. Ondorioz, oraina da eskapo egiten diguna. Oraindik ez den zerbaitera iristeko bide huts bilakatzen da, edo tinko atxiki behar dugun une galkor.

Momentuak gogo biziz ahitzeko saiakera urtero egiten dut oporretan, bereziki itzulerako atzera-kontaketarekin hasten naizenean: azken bainua, azken txangoa, azken izozkia, azken afaria eta gaua... eta, ahal bada, egonaldiari egun bat luzatu. Horrek berak ez dit uneak ongi bizitzen uzten. Cavalleren arabera, atxikitzeko irrika dagoenean ez dago presentziarik.

Bertze aldean dago haurraren oraina bizitzeko modua. Esku batekin begi bat igurtziz sartu da gaur goizean ere salan. Atea itxi, eta lurrean sakabanatutako puzzlearen pieza batzuk jarri ditu. Segidan, espazio-ontzia aireratzera doala abisatu digu eta bertara eraman gaitu, ohantzera. Burukoa da aulkia. Bera pilotu eta ni kopilotu. Eguzkitik hasi gara esploratzen. Sortzen ari den planeta bisitatu dugu, eta etorkizuneko bizileku gisa irudikatzen ari diren Marte. Botoi batzuei emanez planetak lekuz mugitu ditu. Eta, modu harrigarrian, jolasean sartuz eta sinetsiz, deus ez zegoen lekuan nik ere unibertsoa ikusi dut. •