FIFAren 1950eko Munduko Kopan Uruguai eta Brasilen arteko finala azken faseko partida erabakigarria izan zen. Brasilgo orduko hiriburua zen Rio de Janeiroko Maracana estadioan jokatu zen, uztailaren 16an. «Kantxan hamaika hamaikaren aurka gara. Kanpokoak zurezkoak dira», esan zuen Obdulio Varela Uruguaiko selekzioko kapitainak partidaren aurretik.

Uruguaik 2 eta 1 irabazi zuen; Brasilek aurrea hartu zuen Friaçaren gol bati esker, baina Juan Alberto Schiaffinok berdindu egin zuen bigarren zatian, eta Alcides Ghiggiak 11 minutu falta zirela itxi zuen markagailua.

Emaitza futbolaren historiako etsipenik handienetakotzat jotzen da. ‘Maracanaço’ (portugesez) edo ‘Maracanazo’ (gazteleraz) terminoak partidaren sinonimo bihurtu ziren.

«Nire bizitzan lehen aldiz entzun nuen zarata ez zen zerbait. Isiltasuna entzun nuen». Historiara pasa zen esaldia Alcides Ghiggia uruguaitarrak esan zuen, Maracanazoko gol erabakigarriaren egileak. Flavio Costak, Brasilgo teknikariak, estadioko aldagela batean babestu behar izan zuen bi egunez, zale amorratuen jendetza batek ez lintxatzeko. Azkenean, emakumez mozorrotuta ihes egin zuen.

«Brasilen gehieneko zigorra 20 urtekoa da. Ni 44 urteko zigorra betetzen ari naiz dagoeneko», esan zuen Moacir Barbosa atezainak, Brasilgo selekzioko jokalariei kortesiazko bisita bat egitea debekatu zitzaienean, 1994ko Munduko Txapelketa baino lehen egindako kontzentrazio batean. «Egun batean, ikusiko dute ez zela nire errua izan», azaldu zuen beste behin atezainak, 2000. urtean hil zena.