1975eko irailaren 27an, Francoren diktadurak azken fusilamenduak burutu zituen: bost lagun hil zituzten, horien artean Angel Otaegi eta Jon Paredes Manot ‘Txiki’ ETAko militanteak. Urte luzez indultuak izan ziren heriotza-zigorrak ezarri zituen diktaduran, baina azken momentuan, «enterado» beldurgarria emanda, Francok berak berretsi zuen bost gazteren exekuzioa.

Angel Otaegi, Azpeitiko Nuarbe auzoko abeltzainen semea, 1974ko azaroan atxilotu zuten, ETAko kide batzuei aterpea eman zielakoan. Epaiketa militar azkar batean kondenatu zuten heriotzera. Ez abokatuak, ezta senideak ere ez ziren epaiketara sartu ahal izan.

Jon Paredes, Extremaduran jaioa baina Zarautzen hazia, gaztetan sartu zen ETA-n. 1975ean, Bartzelonan atxilotu zuten, eta poliziaren arabera, han egindako atentatu batean parte hartu zuen. Egun bakarreko epaiketan heriotza-zigorra ezarri zioten, nahiz eta ez zitzaion egotzi tiroen egiletza zuzena.

Fusilamenduak goizaldean burutu ziren: Otaegi Burgosen, eta Txiki Cerdanyola del Vallesen. Horrek Eusko Gudariak kantatzen jarraitu zuen, hamaika bala jaso arte. Otaegik, bere aldetik, espetxean esan omen zuen: «Euskadirengatik hil behar naute. Ez nago damututa. Gora Euskadi askatuta! Iraultza ala hil!».

Exekuzioek oihartzun handia izan zuten bai Euskal Herrian, bai nazioartean. Pablo VI.a Aita Santuak eta Kurt Waldheim NBEko idazkari nagusiak atzera egiteko eskatu zioten Francori, baina diktadoreak ez zien jaramonik egin.

Txikiren anaiak, Mikelek, azken gaua harekin igaro zuen. Jon Paredesek Che Guevararen poema bat idatzi zuen bere anai-arreben argazkiaren atzealdean: «Mañana cuando yo muera / no me vengáis a llorar / Nunca estaré bajo tierra / soy viento de libertad».